Het is Kimberley gelukt om een medaille te winnen op de Olympische Spelen! In Beijing is heeft ze het brons veroverd. Na een tiende plaats vrijdag in de eerste heat, schoof ze per heat steeds verderop naar voren. Zo stond ze op een vierde plaats na afloop van derde run zaterdag, waarna ze zichzelf nogmaals wist te verbeteren en derde werd. Dat deed ze door in de vierde afdaling de tweede tijd neer te zetten. De Duitse Hannah Neise won het goud, Jaclyn Narracott het zilver. “Dit is ongelooflijk bizar! Ik ben ontzettend trots!”

Vrijdag in de Chinese ochtend had Kimberley haar eerste twee runs, zaterdag volgden in de avond haar volgende twee runs. Er zat dus flink wat tijd tussen en Kimberley begon vanaf de zesde plaats in de tussenstand aan de slotdag. “Er zat anderhalve dag tussen voor we weer mochten sleeën, dat zorgt alleen al voor zenuwen”, zo vertelt ze. “Het kwam een beetje met vlagen. Ik kon niet lunchen, maar heb heerlijk avondeten gehad. In de derde run pakte ik twee plekken en toen wist ik wel; ik ben er bijna.”

Maar ja, ga er maar aanstaan. Met het zicht op een medaille, wordt het er niet gemakkelijker op. “Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn zenuwen goed onder controle had. Ik wilde het héél graag en het was voornamelijk zaak dat ik niet té graag wilde. Dat is altijd een grote valkuil geweest. Ik moest rustig blijven, mijn routine vasthouden, doen wat ik altijd doe. Ontspannen aan de start staan. Een glimlach op het gezicht en dan zo hard mogelijk naar beneden toe. Onderweg maakte ik me nog wel even zorgen, want bij bocht dertien raakte ik vol de kant en dat was wel echt heftig. Maar daarvoor ging het al zo goed, dat de snelheid er al goed inzat en dat was fijn.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Nadat ze zelf in de vierde heat naar beneden was gegaan, stond Kimberley aan de leiding, met nog drie vrouwen te gaan; Tina Hermann (Duitsland), Narracott en Neise. “Daar was ik heel blij mee, maar ik had ook wel even dat ik dacht ‘oei, straks word je vierde’. Dat gaat ook wel even door je heen. Maar de wedstrijd was nog niet klaar. Ik werd in de leadersbox gezet en kon bijna niet kijken naar Tina. Ze lag achter, ze ging verder achterliggen, kwam weer wat meer in de buurt, ze ging weer verder achterliggen. Toen ze de kant raakte kon het eigenlijk niet meer dat ze het ging redden.”

Ongelooflijk. Bizar.
En inderdaad, Hermann redde het niet. Kimberley was zeker van brons. Heel even leek het zelfs nog dat er zilver kwam, aangezien Narracott veel tijd verloor, maar de Australische hield genoeg over. Het maakte de blijdschap bij Kimberley zeker niet minder. “Ongelooflijk. Bizar.” Veel meer kon ze niet uitbrengen. “Toen was het een soort gekkenhuis. Jaclyn en Hanna moesten natuurlijk nog naar beneden komen, maar die zouden er gewoon voorblijven als ze een goede run neerzetten. Ik ben super blij ook voor Jaclyn. En Hanna heeft gewoon het best gesleed van allemaal, dus verdient ze ook gewoon de titel.”

De wedstrijd bleek pas het begin van alle hectiek die er op een olympische medaillewinnares afkomt. “Daarna was het een soort circus waar we doorheen gingen. Eerst staan er vier mensen om je heen, want die moet dit en die moet dat. Er was iemand van de dopingcontrole en iemand die wilde dat we meegingen naar de ceremonie, maar er was ook iemand die een foto wilde maken. Er werd van alle kanten aan ons getrokken. Op een gegeven moment werden we een ruimte ingetrokken en netjes op een rijtje opgesteld naast zes militairen die met onze vlaggen liepen. Voor ik het wist stonden we op het podium. We kregen direct de medaille omgehangen. Er zat denk ik hooguit tien minuten tussen. Ik was heel blij, maar besefte eigenlijk helemaal niet wat er allemaal gebeurde.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

Een heleboel interviews
Dacht Kimberley dat ze tot nu al veel interviews had gegeven, ditmaal ging er nog een schepje bovenop. “Na de prijsuitreiking gingen we weer langs de fotografen en pers. Ik heb ik weet niet hoeveel interviews gedaan, met onwijs veel verschillende media. Van de NOS tot de BBC, NBC en Eurosport, maar ook veel schrijvende pers. En daarna was er nog een persconferentie. Vervolgens was er een dopingcontrole en om 01.00 uur in de nacht was ik terug op mijn kamer. Daar heb ik weer interviews gedaan en het zal ook niet het laatste interview zijn, denk ik.”

In de voetsporen van Nicolien Sauerbreij
Duidelijk is wel dat Kimberley geschiedenis heeft geschreven. Niet alleen is dit de eerste Nederlandse skeleton medaille ooit, na Nicolien Sauerbreij is ze pas de tweede Nederlandse ooit die een olympische medaille wint op een niet-schaatsonderdeel. “Ik moest zelfs nog een buitenlandse journaliste corrigeren, die zei dat dit de eerste Nederlandse medaille buiten het schaatsen was. Dat klopte niet, want Nicolien was de eerste. Maar ik ben wel heel erg trots dat ik toch een beetje in haar voetsporen mag treden. Het is dan wel geen goud, maar het is wel een medaille buiten de schaatshal en dat is wel heel gaaf!”

Klik hier om bij de NOS de beelden van de derde en vierde heat te zien en beelden van de medailleceremonie.

Foto’s: Viesturs Lacis