Hetzelfde, maar toch anders!

Op het moment van schrijven van deze blog bevind ik me in Sigulda, Letland. Ik ben hier nu al drie weken, om me voor te bereiden op het komende seizoen. Hoe dat er precies uit gaat zien weten we niet. Voor nu staan er gewoon net als elk ander jaar acht wereldbekers, een EK en een WK op de planning. Maar garantie dat we een seizoen gaan hebben volgens die planning is er niet. Over iets minder dan twee weken beginnen we hier in Letland. Het lijkt heel normaal, maar het is toch echt anders dan anders.

Ook voor ons als topsporters gelden de coronamaatregelen. Ga alleen naar plekken waar je echt heen moet. Blijf op afstand van elkaar. Waar dit niet kan, draag dan een mondkapje. Het klinkt inmiddels voor iedereen als bekende afspraken, maar ik wil jullie graag een inkijkje geven over hoe mijn week eruitziet op het moment.

Begin van de week – Testen
Om hier te kunnen sporten in Letland ben ik in de eerste week drie keer getest. De eerste was in Nederland, waar ik op zich wel heel blij mee was. Ik zag persoonlijk wel een beetje op tegen het testen namelijk. Zo’n staafje lekker diep in je neus, leek me gewoon niet prettig. Maar gelukkig viel het allemaal mee. De meneer bij mijn eerste test legde rustig uit wat hij deed en het was echt met een paar seconden klaar. Hier in Letland ging het testen net zo vlekkeloos en hopelijk blijft dat zo. Voor nu ben ik er in ieder geval even vanaf, want ook hier geldt dat je alleen hoeft te testen bij klachten, maar binnenkort verandert dat.

Als over twee weken de wereldbeker begint dan begint het ‘test-circus’ pas echt. Om alles zo veilig mogelijk te houden worden we dan uit voorzorg wekelijks getest en soms zelf twee keer, afhankelijk van waar je naartoe reist. Dus ik zal er snel genoeg aan gewend raken.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Even uitwaaien op het strand in Letland

Op de baan
De baan hier in Sigulda is niks anders dan vorig jaar, maar toch was het de eerste dagen even wennen. En dan heb ik het niet over het sleeën zelf. Dat is als fietsen, dat verleer je niet meer als je het eenmaal kan. Maar rondom het sleeën zijn er wel een paar dingen veranderd. Zo zijn de trainingsgroepen kleiner en worden mondkapjes gedragen in de kleedkamers. Het in het begin echt zoeken naar hoe de ruimte te verdelen. Met hoeveel mensen ga je in de auto weer omhoog? Wanneer moet je mondkapje op? En in het geval van de baan hier in Letland; met hoeveel mensen ga je in de lift? Ja, de lift. Want hier de start van de baan op de vijfde verdieping van een gebouw.

Het blijkt dat je snel went aan deze dingen. Het is nu ook al een gewoonte om altijd een mondkapje in je auto, jas en tas te hebben, zodat je nooit misgrijpt.

Rondom de trainingen
De afgelopen weken en de komende weken ben ik samen op pad met mijn coach Joska Le Conté. Wij zijn gezellig samen één huishouden. Zij is dus de enige andere persoon hier waarbij ik zonder mondkapje binnen anderhalve meter mag komen. We koken zelf en komen dus alleen in de supermarkt, de bobsleebaan of in de gym. Gelukkig vind ik koken leuk om te doen en omdat er naast de trainingen weinig te doen is, heb ik lekker de tijd om nieuwe recepten uit te proberen.

Alleen binnen zitten is natuurlijk ook niet gezond. Daarom hebben Joska en ik wel diverse uitstapjes naar buiten gemaakt. Zoals naar de zee of het bos in. Joska en ik doen allebei aan Geocaching (mocht je het niet kennen, het is eigenlijk gewoon schat zoeken), dus de afgelopen weken hebben we er steeds één uit gezocht om te zoeken. Ook hebben we al mooie plekjes hier in de omgeving ontdekt. Als we dan toch binnen kwamen te zitten, omdat het weer niet meezat, waren we gelukkig goed voorbereid. We hebben ook genoeg gezelschapsspelletjes mee om ons mee te vermaken.

Kort samengevat; het gaat allemaal heel goed in Letland. Ik ben ontzettend blij dat ik nu lekker kan sleeën en hoop dat ik de komende maanden nog veel afdalingen kan maken.

Kimberley