Het is zover. Ik zit in Canada en heb mijn eerste afdalingen op het ijs voor deze winter gemaakt. Je kunt dus wel stellen dat het nu echt begonnen is. Vorige week ben ik afgereisd naar Calgary en inmiddels ben ik dus aan het trainen op het ijs. En dat is ontzettend anders dan trainen in Nederland, omdat ik nu natuurlijk het sleeën zelf weer mag doen. Iets dat zes maanden van het jaar niet kan. Dat sleeën zelf is toch ook wel het leukste als je het mij vraagt, maar het is dan ook niet voor niets dat ik deze sport doe.

Wat er nu dan anders is qua trainingen? Vooral dat de ijstrainingen er nu bij zijn gekomen, want het trainen van de sprint en de krachttrainingen blijf ik wel gewoon doen. Daarbij komt er nu een extra iets bij, omdat je fysiek anders belast wordt. Zo heb je in de afdalingen te maken met g-krachten en dat merk je toch wel. Zeker in de eerste dagen moet je daar aan wennen, maar als je er eenmaal in zit, is het alleen maar leuk.

Wat extra fijn is, is dat ik de trainingen nu ook doe op mijn nieuwe en ontzettend mooie slee met een leeuw op de onderkant. Natuurlijk moest ik daar wel even aan wennen. Hij is anders dan mijn andere slee, maar eigenlijk gaat het al hartstikke goed. Ik kom er goed mee naar beneden. Het sleeën gaat ook al relatief hard, ondanks dat ik hier en daar nog wel wat foutjes heb zitten. Hij reageert wat anders en daarvoor heb je toch wel een aantal runs nodig om dat ‘fine te tunen’.

“Ik heb het idee dat ik er goed voor sta. Dat vergelijken met anderen is echter wel moeilijk.”

Al met al geeft het ook al wel een redelijke indicatie van hoe het gaat en ik heb het idee dat ik er goed voor sta. Dat vergelijken met anderen is echter wel moeilijk. Iedereen die hier is komt om te trainen en je doet eigenlijk allemaal je eigen ding. Je kunt dan ook geen tijden vergelijken en bovendien hebben we op het moment hier maar twee of drie andere atleten in het trainingsveld, waar ik uiteindelijk ook tegen uitkom bij de World Cup wedstrijd. Hoe ik er dus voor sta ten opzichte van anderen is moeilijk te zeggen, maar zelf vind ik wel dat het goed aanvoelt en ik heb ook echt het idee dat het goed gaat. Dat is dus zeker prima.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Buiten de trainingen is hier verder ook ontzettend leuk in Calgary. Ik was jarig toen ik hier was en dat hebben we gevierd met een lunch met een aantal vrienden binnen de slee-wereld. Dat was hartstikke gezellig. Op die manier heb ik toch nog een beetje mijn verjaardag kunnen vieren, want helaas konden we ’s avonds niets doen, omdat het grootste deel van de atleten die hier waren in het Amerikaanse team zitten en de Amerikaanse trials hadden. Dat zijn voor hen de selectiewedstrijden om te bepalen wie welke wedstrijden gaat doen dit jaar. ’s Avonds ben ik daar geweest om hen aan te moedigen en kreeg ik van hen nog een verjaardagstaart. Uiteindelijk voelde ik me dan ook echt wel jarig!

“We gaan naar een andere baan om daar nog drie dagen te trainen voor we naar Zuid-Korea vertrekken.”

En nu zit onze eerste trainingsweek er alweer bijna op en vertrekken we zaterdag naar Whistler. We blijven dus in Canada, maar gaan naar een andere baan om daar nog drie dagen te trainen voor we naar Zuid-Korea vertrekken. Daar gaan we dan tien dagen op de olympische baan trainen, waarna we terug gaan naar Lake Placid. Dat is de locatie van de eerste World Cup, waar we nog aan drie trainingsdagen beginnen voor de eerste World Cup op 9 november.

Ik houd jullie natuurlijk op de hoogte! Binnenkort volgt er nog een blog. Dan onder meer over jetlags en het overbruggen van de laatste weken tot het seizoen.

Kimberley