De afgelopen maand is voorbij gevlogen. Met vier World Cup wedstrijden in evenzoveel weken, is dat ook niet heel gek. Nog voor de jaarwisseling ging ik naar Altenberg, om daar op 4 januari mijn eerste wedstrijd van 2019 te doen. Daarna volgden Konigssee, waar we door de hevige sneeuwval uiteindelijk helemaal niet in actie kwamen, Innsbruck en Sankt Moritz. En nu? Nu zit ik even thuis terwijl ik deze blog schrijf en weet dat ik over minder dan een week alweer in het vliegtuig zit. Op naar Amerika en Canada!

Eigenlijk heeft de afgelopen tijd in het teken gestaan van maar één ding en daar zal het de komende jaren ook om blijven gaan; Nog harder op de slee naar beneden! Dat ik, inmiddels al bijna een jaar geleden, op de Olympische Spelen in Zuid-Korea aan de start stond, was een droom die uitkwam. Die achtste plaats in Pyeongchang smaakte echter naar meer en dat is waar we nu al mee bezig zijn. Het moet harder, wil ik over drie jaar in Beijing voor een medaille kunnen gaan. En dat is waar ik voor ga.

“Dat zegt niet direct dat die wedstrijden voor mij minder goed of minder belangrijk waren”

Met mijn achtste plaats in Sankt Moritz afgelopen vrijdag was ik erg blij. Toch is dat op dit moment ook maar een klassering. In de wedstrijden daarvoor waren de resultaten met een zestiende en zeventiende plek immers minder, maar dat zegt niet direct dat die wedstrijden voor mij minder goed of minder belangrijk waren. Zeker niet op dit moment. Precies dat is ook waar skeleton om draait. Uit die afdalingen in Altenberg en Innsbruck heb ik namelijk net zoveel kunnen halen als die in Sankt Moritz.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Dit is dus het ‘post-olympisch’ jaar, zoals ze dat noemen. Vaak zie je daarvoor veel concurrentes afhaken, maar bij ons is vrijwel iedereen doorgegaan. Skeleton is en blijft een leerproces. En waar ik nog altijd pas zes jaar slee, is dat voor veel concurrentes al een stuk langer. Die zijn voor het overgrote deel allemaal eerder begonnen en dit blijf een ervaringssport. En ja, die resultaten zeggen dus niet alles, want het gaat echt goed. Er zijn al aardig wat verbeteringen ten opzichte van afgelopen jaar. Die zijn niet direct zichtbaar in de World Cup resultaat, maar met name aan de slee is gesleuteld en aan de stuurmanskunsten wordt hard gewerkt. Met als gevolg dat de ene wedstrijd heel goed gaat en ik op de andere wedstrijd net de plank mis sla. Maar allemaal om erachter te komen wat wel en wat juist niet werkt, om zo te komen toch een prachtige prestatie bij de volgende Olympische Spelen.

“Dat WK is voor mij het hoogtepunt van dit seizoen”

Nu wacht dus de volgende reis, want in Lake Placid en Calgary staan in februari de laatste drie World Cup wedstrijden van het seizoen gepland, voor we in maart in Whistler het WK hebben. Drie World Cup wedstrijden ja, want we hebben net te horen gekregen dat de wedstrijd in Konigssee wordt vervangen door een extra wedstrijd in Calgary. Dat WK is vervolgens voor mij het hoogtepunt van dit seizoen. Mijn doel is om daar alles wat ik heb bijgeleerd over het sleeën afgelopen jaar te laten zien en een mooi resultaat neer te zetten. Wat een behoorlijke uitdaging zal worden, omdat die baan bij de meeste mensen bekend staan als de wedstrijdbaan van de Olympische Spelen van 2010 in Vancouver, waar onze bobslee mannen helaas niet naar beneden gingen. Een wedstrijd waar ik zelf ontzettend naar uitkijk, omdat het een leuke uitdaging is!

Terwijl ik dan in Amerika ben, kunnen jullie nog wel op een bijzondere manier van mijn carrière genieten. Velen van jullie zullen inmiddels weten dat er een documentaire over mij gemaakt is: ‘Hard IJs’. Ik heb hem zelf gezien en hij is ontzettend gaaf geworden! Op woensdagavond 13 februari wordt de documentaire vertoond in Culture in Ede. Op de Facebook-evenementenpagina kunnen jullie er meer informatie over vinden. Wil je erbij zijn? Dat kan! Meld je dan wel even aan via hardijsdocumentaire@gmail.com. Ik hoop dat jullie allemaal gaan kijken, want Iris Timmer en Emma Thies hebben er echt wat moois van gemaakt. Alvast veel plezier!

Kimberley