Een mooie start van mijn wedstrijd seizoen had ik me niet kunnen wensen. De dubbele zegen in de Intercontinental Cup in Oostenrijk afgelopen week is echt geweldig. Naast alle felicitaties kreeg ik ook met regelmaat de vraag of ik zelf vooraf gedacht had dat ik ging winnen. Zeker omdat ik beide wedstrijden met veel overtuiging wist te winnen. Het eerlijke antwoord is; Ja, ik dacht zeker dat het kon. Had ik verwacht dat zo overtuigend zou winnen; Nee, zeker niet. Waar kwam dan ineens vandaan vraag je dan af?

Als je naar mijn trainingstijden in Igls kijkt, had ik een grote kans om te winnen. Het sleeën ging goed en in de training zat ik altijd in de top 5 qua tijden. Omdat de onderlinge verschillen klein waren kon het alle kanten op en hing het er echt vanaf wie de beste runs had op de wedstrijddag. Zo leek het in elk geval.

Toen de eerste wedstrijddag was aangebroken leek het erop dat het een spannende race ging worden. Na de eerste 10 atleten lag het veld heel dicht bij elkaar en de tijden waar net iets sneller dan dat er in de training gesleed werd. Dus toen ik als starter nummer 13 richting de start liep, wist ik dat ik een goede run neer moest zetten, om me in dat veld te voegen. Ik was er ook zeker van overtuigd dat ik dat kon. Zodra dat de atleet voor mij over de finish was, was het helm op en wachten op het groene licht. Toen de baan eenmaal vrijgegeven werd, spurtte ik ervandoor, dook op de slee en glijden maar. Dat ging heel goed, de bovenste helft van de bochten zonder problemen. Helaas een kleine tik tegen de want na Kreisel (de 270° bocht in het midden van de baan), maar verder foutloos. Dus om eerlijk te zijn verbaasde het me niet om na de finish een 1′ tje achter mijn naam te zien staan. Maar toen ik de tijd zag schrok ik wel even. In positieve zin weliswaar. 54,23 sec. Dat was gewoon sneller dan op het WK. Voeg daar een starttijd bij van 5.34 sec en dat zijn 2 nieuwe PR’s om in de boeken te schrijven.

Op dit moment lag ik met bijna een halve seconde voor, wat heel veel is. Maar goed, wedstrijd nog niet gewonnen uiteraard, want die is over twee runs en niet over 1. Dat betekent nog een keer warming-up doen, nog een keer omkleden en nog een keer zo’n run maken. Klinkt makkelijker dan het is, maar ik kon mijn run van de eerste heat herhalen. En won zo de eerste wedstrijd met Bijna een seconde!

Nu is nog steeds de vraag waarom het verschil met het veld zo groot was. Hiervoor zijn een aantal redenen. Als je het mij vraag is het de combinatie van veel snellere starttijd dan op de trainen en de hogere snelheid die daarmee gecombineerd gaan. Zelf had ik niet verwacht dat ik zou hard zou starten. Dit betekende wel dat ik de tweede race heel anders in ging. Die won ik weliswaar ook overtuigend, maar het was een stuk minder verrassend. Ik kan wel concluderen dat mijn eerste wedstrijdweek een topweek was. Fijn om deze week samen met Kristan, zie foto, te kunnen werken.

Nu een aantal dagen later heb ik veel leuke reacties gehad op mijn overwinningen. Veel atleten die het erg leuk vinden en veel complimenten van coachen. Moet eerlijk zeggen dat ik er nog wel even aan moet wennen, dat iedereen me nu schijnt te kennen op de baan. Het is wel gezellig en zo is er altijd iemand om mee te praten als ik me verveel in de kleedkamer!

Nu tijd om me weer bezig te houden met baan in Konigssee en andere slee zaken. Nog iets meer dan 2 weken en dan is het tijd voor de mijn allereerste World Cup in Canada.