De afgelopen weken heb ik veel van de wereld gezien. Of nou ja, eigenlijk zie je toch vooral de baan en alles wat daaromheen zit wanneer je op trainingskamp bent. Maar toch, ik was in Italië, Nederland, Groot-Brittannië en Canada en nu ben ik in Zuid-Korea, voor we straks naar Amerika vliegen voor de eerste World Cup wedstrijden. En ja, daar kijk ik naar uit. Hoewel ik toch ook blij ben dat ik deze weken heb om te trainen.

Het duurt nu nog een kleine twee weken voor we in Lake Placid onze eerste wedstrijd hebben, maar ik vind het toch wel heel prettig dat we nog zo’n vier weken hebben kunnen sleeën op het moment dat het straks echt begint. Zoals jullie weten heb ik een nieuwe slee. Het is wel prettig dat je de tijd hebt om daaraan te wennen en alles juist in te stellen, zodat alles goed is op het moment dat we de eerste wedstrijdweek ingaan en we weten dat we ons daar niet druk over hoeven te maken. Die aantal weekjes extra die we nu hebben zijn dan wel van harte welkom.

Dat we begonnen zijn in Canada, was ook een heel bewuste keus. De eerste helft van de wedstrijden is in Noord-Amerika. En omdat wij heel graag daarvoor nog naar Korea wilden, om wel nog de trainingsweek daar te draaien, hebben we besloten om eerst naar Canada te gaan, zodat we dan al min of meer in de tijdzone zitten waar we daarna weer naar teruggaan. Dat is wel relaxed. Vandaar dat we nu twee weken in Canada hebben getraind, voor we naar Korea gingen en nu gaan we van Korea weer terug naar Noord-Amerika voor de eerste wedstrijd.

(Tekst gaat verder onder de foto)

En ja, dan hebben we ook te maken met jetlags. Ik ben er inmiddels al erg bekend mee. De truc van jetlags vind ik altijd om zo snel mogelijk naar de tijd te gaan waarin je terecht komt. Dat wil zeggen dat, zodra ik het vliegtuig in ga, ik mijn horloge op de goede tijd zet. En zodra het daar nacht is, probeer ik in ieder geval nog te slapen totdat het ochtend is. En als het juist dag is daar, dan probeer ik om wakker te blijven. Op die manier heb ik zo lang mogelijk de tijd om me aan te passen.

Daarnaast is het gewoon zoveel mogelijk discipline hebben om ofwel op tijd naar bed te gaan, ofwel in bed te blijven liggen ook al ben je in de ochtend al wakker. Dan duurt het meestal een dag of drie à vier voor je echt weer goed slaapt, maar dat hoort erbij. In onze sport reis je nu eenmaal van tijdzone naar tijdzone zo nu en dan. Aan het begin van het seizoen is het niet zo heel veel anders dan tijdens het seizoen. Alleen zijn in het seizoen de tijdverschillen vaak wat kleiner. Bijvoorbeeld 2 à 3 uur. Nu was het acht uur en dat is best wel veel.

“In onze sport reis je nu eenmaal van tijdzone naar tijdzone zo nu en dan.”

Meestal pak je de dag na zo’n reis wat rust, zodat je fysiek went aan de tijdzone. Je staat vroeg op en gaat gewoon bewegen of je doet juist ’s avonds wat. Dat doe je vaak de eerste dag. En daarnaast ben je druk met de slee in elkaar zetten en dat soort dingen. De eerste dag na een reis trainen we daardoor sowieso vaak al niet. Zo kan je even zorgen dat alles op orde is.

Maar natuurlijk, we trainen zeker flink deze weken. Waar je het meest mee bezig bent is het sleeën zelf. Dat neemt wel zo’n drie a vier uur per dag in beslag. Alleen al op de baan, maar ook daarnaast ben je nog met de slee bezig. Zorgen dat je ijzers er goed uitzien en alles netjes op orde is qua materiaal. En er zijn nog dagen waarop we naast het sleeën nog een sprint- of krachttraining doen, dus dan heb je al gauw twee dagdelen gevuld. Verder is er af en toe nog eens tijd om te relaxen. Zo gingen we in Calgary ook vaak uit eten ’s avonds, omdat we niet echt een kookgelegenheid hadden. Dat is altijd wel gezellig met alle atleten, maar dat wisselt een beetje per week.

Kimberley